အေျပာင္းအလဲအတြက္ ဘတ္ဂ်က္လိုသလို..

လာဘ္ (အေပးအယူ) လုပ္တာကို ထိမ္းသိမ္းမယ္ ဟန္႕တားမယ္ဆိုတာ သိပ္ေကာင္းတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ပါ..။ ဒါေပမယ့္လည္း အဲဒီအေျခအေနကို တကယ္ေရာက္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အေနအထားေတြ အမ်ားႀကီး အမ်ားႀကီးလိုတယ္လို႕ျမင္ပါတယ္..။ ကဲ ျမန္မာျပည္က လဝကဝန္ႀကီး ( ) က လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ ကိစၥေတြကို တိုင္ႏိုင္ေတာႏိုင္တယ္ လို႔ုေျပာလာေတာ့ တကယ္ျဖစ္ပါ့မလားဆိုတာက စဥ္းစားစရာႀကီးပါ..။ အမ်ားစုက မျဖစ္ႏိုင္ဘူး မျဖစ္ႏိုင္ေသးဘူး လို႕ပဲ ဆိုၾကမွာပါ..။ ဘာျဖစ္လို႕လည္းဆိုေတာ့ လက္ေတြ႕အေျခအေနေတြေၾကာင့္လို႕ ရိုးရိုးပဲ ေျဖရမယ္ထင္ပါတယ္ ။ ဥပမာ တခု ၾကည့္ရေအာင္ပါ.. ကိုယ္ေမြးတဲ့ ကေလးအတြက္ အခ်င္းျမုပ္ဖို႕ ေငြေပးရမွာ.. အႏွီးဝတ္ေလွ်ာ္ဖို႕ ေဆးရံုဝန္ထမ္းကို ေငြေပးရမယ္ ဆိုပါစို႕..။ ဘယ္လိုေပးမွာလဲ.. အဲဒီအတြက္ အစိုးရက ေဆးရံုဘတ္ခ်က္ ထဲမွာ သံုးမွ မသံုးထားတာ .. ဒီေတာ့ ေဆးရံုတက္တဲ့ မိခင္တေယာက္ဟာ ေငြမရွိရင္ ဘယ္လိုေပးမွာလဲ.. ဒီလိုေပးေဆာင္ဖို႕ မိသားစုမွာ အပိုဝင္ေငြ ရွိမွရမယ္.. အပိုဝင္ေငြက ဘယ္က ရမွာလဲ.. အလုပ္မရွိရင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ.. အလုပ္ရွိတဲ့ သာမာန္ဝန္ထမ္းဆိုရင္လဲ အပိုေငြကို ဘယ္လိုေပးေဆာင္ရမွာလဲ… ေနာက္တျခား ျဖစ္ေနၾက ေငြေပးေနရတဲ့ ေနရာေလးေတြ.. ဥပမာအားျဖင့္.. ကိုယ့္ေမြးရပ္ေျမမွာ ကိုယ့္မွတ္ပံုတင္ရဖို႕ ခက္ေနတာ.. မီးရဖို႕ လိုတာထက္ပိုေပးေနရတာ..ခရီးသြားဖို႕ကို က်သင့္ေငြထက္ ပိုေပးရတဲ့ လမ္းစရိတ္ခ စတာေတြကို ေနရာတိုင္းမွာ ေနရာတိုင္းမွာ ၾကားေနရမွာပါ..။ ဒီလိုအျဖစ္ေတြက အခုမွ ျဖစ္လာတာ ျဖစ္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး.. ကြ်န္မမွတ္မိသေလာက္ေတာ့ အေဖတို႕ အေမတို႕ ေခတ္ကတည္းကပါ.။ ဆိုေတာ့ အဲဒီအျပဳအမႈေတြက ေခတ္စားလာတာ..ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖစ္တည္လာတာပါ..။ ဒါႀကီး ဘာလို႕ျဖစ္သလဲဆိုေတာ့ အားလံုးအသိ.. ဒါေပမယ့္လည္း ဘာလည္းဆိုတာ ပိုသိဖို႕ ကြ်န္မ နဲနဲေရးၾကည့္ခ်င္တယ္..။

၁.. အစိုးရက ဘတ္ဂ်က္ကို အဓိကေနရာေတြျဖစ္တဲ့ က်န္းမာေရး.. ပညာေရး အစရွိတာေတြမွာ ၁၀ ရာခိုင္ႏွုန္းေအာက္ပဲ သံုးတယ္..။

၂.. ကြ်န္မတို႕ ျပည္သားမ်ား အားလံုးနည္းပါး အေပးအယူလုပ္မွ ျဖစ္မယ္.. ဆိုလိုတာက လိုရာခရီးေပါက္ဖို႕ကို ေငြနဲေျဖရွင္းမွရမယ္ဆိုတဲ့ အသိ အလိုလိုဝင္ေနၾကတယ္။ ေငြေပးလိုက္ရင္ အပိုစကားေျပာစရာမလိုေတာ့ဘူး.. လို႕ အလိုလို ယူဆၿပီးစိတ္က ကိန္းေအာင္းေနၿပီးသား..။ အာဏာပိုင္ (ရပ္ကြက္မွဴးမွသည္ ဟိုးအေပၚက လူႀကီး) ေတြနဲ႕ ပတ္သက္မယ္ဆိုရင္ ေငြ သည္သာ အဓိကဆိုတဲ့ စိတ္..။

၃.. တိုင္ေတာရင္လည္း ဘာမွမထူးဘူး..ဆိုတာလည္း အေတြ႕အႀကံဳရ သိထားနားလည္ထားၾကတယ္။ (အေပၚက အရာရွိမ်ားလည္း ဒီ့ထက္မက အမ်ားႀကီး အမ်ားႀကီးယူထားၿပီးသား..လို႕ ဘဝေပးအသိအရ ေခါင္းထဲမွာ အလိုလိုသိၿပီးသား)

၄.. တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ ( ဝန္ထမ္းမ်ား) မွာလည္း အစိုးရက ဌာနဆိုင္ရာအတြက္လိုအပ္တဲ့ ေငြ (လစာအပါအဝင္) တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ မသံုးထားတဲ့အတြက္ ဥပမာအားျဖင့္ ဆရာဝန္.. ဆရာမ တေယာက္ကလည္း လူနာထံ… တပည့္ထံ… ေငြေတာင္းဖို႕ ဝန္မေလးျဖစ္ေနၾကတယ္..။ မလုပ္ခ်င္လည္း လုပ္ရလိမ့္မယ္ လုပ္ခ်င္တဲ့သူဆိုေတာ့လည္း ပိုလုပ္ျဖစ္ဖို႕ တြန္းအားေပးတယ္..။

၅…အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၱရားႀကီးဟာ ယူနီေဖာင္းဝတ္ စစ္တပ္ျဖစ္ေနေသးတယ္..( ကာကြယ္ေရးကိစၥပဲ စိတ္ဝင္ စားတယ္… ေနာက္ စစ္သားလည္းလူမို႕ ေငြရဖို႕ ကို အျခားလူမ်ားလို အာသီသရွိၾကပါတယ္..။ တခ်ိဳ႕ေေနရာ ေတြမွာ အာဏာျပ လက္နက္ျပကာပင္ အႏိုင္က်င့္ေနေသးတာလည္း ၾကားေနရတုန္းပင္.. )

တကယ္ေတာ့ တခုလံုးေျပာင္းလဲဖို႕မွာ တေယာက္ ခ်င္းလည္း တာဝန္ရွိတယ္ရွိသလို အက်င့္ဆိုး ေတြေပ်ာက္ဖို႕ကေတာ့ အစိုးရက ေငြအရင္းအႏွီးေတြ အမ်ားႀကီး ပံ့ပိုးေပးမွရမယ္လို႕ထင္ပါတယ္… ။
အေပၚက အခ်က္မ်ားက လာဘ္ေပးလာဘ္ယူရဲ႕ အေျခခံျဖစ္လာရတဲ့ ျဖစ္ေအာင္ ေပးေနတဲ့ အေျခအေနေတြပါ..။ အဆင့္ အကုန္လံုးဟာ ေျပာင္းလဲဖို႕ ခက္ေနပါေသးတယ္။ ေျပာေနၾက စကားလံုးက ေတာ့ အေျပာင္းအလဲ တခုကို အစိုးရက ဦးစီးၿပီး ေထာင့္စံုေအာင္ ေသခ်ာလုပ္ႏိုင္မွရမယ္ထင္ပါတယ္..။ ဒါလည္း အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီး ယူရမယ္လို႕ထင္ပါတယ္..။ တကယ္လုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ လြယ္မယ္ထင္ရေပမဲ့ အသားက်ေနတဲ့ အျပဳအမႈေတြကို ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းဖို႕ဆိုတာ လူေတြမွာ ခက္ေနတက္ပါတယ္..။ ဒါေပမယ့္လည္း လုပ္ခ်င္တဲ့ဆႏၵရယ္ အေျခအေနတရပ္ (အစိုးရ)က ဖန္တီးေပးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ လံုးလံုး မေျပာင္းလဲလာႏိုင္တာေတာင္ ေလွ်ာ့လာႏိုင္ပါတယ္။ ႀကံဳဖူးတဲ့ ဆြစ္ဇာလန္က အသိတေယာက္ရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္..။ အသိက လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၅ ေက်ာ္ေလာက္က တည္းက ဆြစ္ဇာလန္မွာ ေရာက္ရွိေနထိုင္ေနတာပါ..။ ဆြစ္အစိုးရရဲ႕ ဥပေဒမွာ အိမ္နီးခ်င္း ႏိုင္ငံျဖစ္တဲ့ ျပင္သစ္မွာ အစားအေသာက္ဝယ္ရမဲ့ အေလးခ်ိန္သတ္မွတ္ေပးထားတာ ရွိပါတယ္..။ အဲဒါထက္ပိုဝယ္လို႕မရပါဘူး..။ ပိုဝယ္ရင္ အခြန္ေပးရမွာပါ..။ အသိက ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္နဲ႕ နည္းလမ္းရွာကာ အခြန္လြတ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္.. ဒါေပမယ့္လည္း ၁၀ ႏွစ္ေလာက္မွာ သူ အဲလိုမလုပ္ေတာ့ပါဘူး.. ဘာျဖစ္လို႕လည္းဆိုေတာ့ သူ႕မွာ လံုေလာက္တဲ့ ေငြရွိေနတာရယ္.. သူ႕ကိုယ္သူ မလံုတဲ့ ရွက္စိတ္( အေၾကာက္တရား) ရယ္.. က်န္သူေတြက ဒီလိုမျပဳမူတဲ့အတြက္ နမူနာ ယူတက္လာတာရယ္ ေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္က ပါလာတဲ့ အက်င့္ဆိုးကို ဆြစ္ဇာလန္ေရာက္ၿပီး ၁၀ ႏွစ္ေလာက္အၾကာမွာ ေဖ်ာက္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္တဲ့..။ ( အတုယူစရာပါ)

အေပးအယူ ကိစၥက တကယ္ေတာ့ ကြ်န္မတို႕လို ႏိုင္ငံတခုထဲမွာလား ဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး.. ဒီမိုကေရစီရဲ႕ ျပယုဒ္ လို႕ေျပာလို႕ရတဲ့ အိမ္နီးခ်င္းမွာ တေလာက (အင္နာ ဟဇာရီ ) တကိုယ္ေရ ဆႏၵ ျပခဲ့တာ ပဲၾကည့္..။ ဒီမိုကေရစီကို သြားမယ္ဆိုတဲ့ ျမန္မာ ႏိုင္ငံမွာ အမ်ားႀကီး က်ိဳးစားေျပာင္းလဲ ရအံုးမယ္ထင္ပါတယ္..။ ဥပမာအားျဖင့္ …

လံုေလာက္တဲ့ ဘတ္စ္ကားအေရအတြက္
လံုေလာက္တဲ့ ေဆးဝန္ထမ္း
လံုေလာက္တဲ့ ပညာေရးဝန္ထမ္း
လံုေလာက္တဲ့ ပံ့ပိုးမႈေတြကို အစုိးရ အေဆာက္အအံုေတြြနဲ႕ အျခားေနရာ (ဥပမာ လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရး) မွာ ျဖည့္ဆည္းေပးမယ္။ တိုင္းျပည္ေငြေတြကို သူ႕ေနရာနဲ႕သူ ခဲြေဝသံုးစဲြဖို႕ အစိုးရက အရင္ လုပ္ရပါလိမ့္မယ္..။ ဒီလိုမလုပ္ပဲနဲ႕ေတာ့ ဝန္ထမ္းေတြ ခ်စားတာ ကို အျပစ္ယူလည္း ယူတာပဲျဖစ္ေနအံုးမွာပါပဲ ..အေျပာင္း အလဲျဖစ္လာဖို႕ခက္မယ္.. အေျပာင္းအလဲ လိုခ်င္ရင္ အေျပာင္းအလဲ ကို လုပ္ႏိုင္တဲ့ လုပ္ရဲတဲ့ သတၱိ ခြန္အား ေတြနဲ႕ ႏိုင္ငံအတြက္ ရင္းႏွီးျမွပ္ႏွံ တည္ေဆာက္မွရမယ္ထင္ပါတယ္..။ (ညူးကလီးယား အေဆာက္ အအံု ..စစ္တပ္အသံုးစရိတ္.. မလိုအပ္တဲ့ အျခားအသံုးစရိတ္ေတြ ကို အကုန္လံုး ျဖတ္ေတာက္မွ ရမယ္ထင္ပါတယ္..။)

ဒါဆိုရင္ေတာ့ ဘဲြ႕ရတေယာက္ မဟုတ္သူဟာ ဘဲြ႕ရလတ္မွတ္ ကိုင္ေဆာင္ဖို႕ အေျခအေန နည္းသြားမယ္..
ဆရာဝန္တေယာက္ဟာ ဆယ္တန္းမေအာင္ပါဘူးဆိုတဲ့ လတ္မွတ္တုနဲ႕ ျပည္ပထြက္ခြာရမဲ့ အေျခအေနေတြ ျဖစ္မလာေတာ့ဘူး.. ကိုယ့္ႏိုင္ငံထဲ အလုပ္လုပ္ခ်င္တဲ့ အတန္းပညာတက္ သူေတြ မ်ားလာမယ္။အေပး အယူလုပ္ၿပီး ရွာစားေနရတဲ့ စိုးရိမ္မႈ ေတြ ေလွ်ာ့ပါးသြားမယ္.. လို႕ဆိုခ်င္ပါတယ္။ ကဲ တိုင္းျပည္ကို အရပ္သားပညာရွင္ေတြ အုပ္ခ်ဳပ္မလား… စစ္တပ္က အရာရွိေတြပဲ အုပ္ခ်ဳပ္မလား.. ဒါမွမဟုတ္ ေလာေလာ ဆယ္အေျခအေနအရ ႏွစ္ဦးေပါင္း အုပ္ခ်ဳပ္ၿပီး တေျဖးေျဖးနဲ႕ တိုင္းျပည္ကို အေကာင္းဆံုး (ခ်စား ) မူေတြ ေလွ်ာ့ နည္းသြားေအာင္ တည္ေဆာက္္ၾကမလား..။ (ေမးလို႕ပဲတက္တယ္ အေျဖမရွိဘူး.. အားလံုးက လုပ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵ ရွိမွ ရမယ္လို႕ ယံုၾကည္ရင္း)။


စာလာဖတ္သူမ်ားကို ေလးစားစြာျဖင့္ ..။

မေဗဒါ (၈၈)
၀၁.၁၀.၂၀၁၁