ရဲေဘာ္ ဝလံုး အတြက္ ..

…….။
(၉၃) မွာ
စင္ေပၚ တေနရာကေန
ခင္ဝမ္း ရဲ႕
`` ဆယ္လမြန္ ငါးတို႕အျပန္`` ကို
မူရင္း အသံနဲ႕ ခပ္သဲြ႕သဲြ႕ ေလး
ဟစ္လိုက္ေတာ့..
ငိုသူငို
ဆိုသူဆို
ၿပိဳင္းသူၿပိဳင္းနဲ႕
မွတ္မွတ္ ရရ ( ၅) ႏွစ္ျပည့္မွာ..
ရဲေဘာ္ တို႕ရဲ႕ အသဲအိမ္ကို သူလွုပ္ခါခဲ့့တာ..။

ေတာ္လွန္ေရးႀကီး ရဲ႕ ေနရာတခုမွာ
တာဝန္ ေတြ အတူတူ ထမ္းရင္း ပိုးရင္း..
`နင့္အသံ က နဲနဲလိုေသးတယ္ .. အသက္အဝရူထား `
`ဆရာကလည္း လုပ္ပါ့ `လို႕
ခပ္စြာစြာ
ျငင္းဆိုေတာ့
ခြင့္လြတ္တဲ့ စိတ္ထားနဲ႔အတူ ..
အံ့ၾသဟန္္ျပ
... ရယ္ေမာေနခဲ့ေသး..။

ျငင္းခဲ့ရ ေအာ္ခဲ့ရနဲ႕
ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ
ဆင္းရဲမႈ..
မျပည့္စံုမႈ..
ခါးသီးမႈ … မႈ ေပါင္းစံုကို
… ရင္ဆိုင္ အံတုရင္း ..။

ဘဝရဲ႕ စိန္ေခၚမႈ
ေတာ္လွန္ ေရးရဲ႕ စိန္ေခၚမႈ
စိန္ေခၚမႈေတြကို မာန္တင္းခံရင္း..
ဘဝတိုက္ပဲြေတြကို အတူတူ ႏဲႊခဲ့ သူ ..။

``ငါ ေရွ႕တန္းသြားေတာ့မယ္``ဆိုတဲ့
စကားေလးနဲ႕
..ဌာနက ရဲေဘာ္ေတြကို ..
ႏုတ္ဆက္ စကားဆို ေတာ့ ….
ေအာ္ ရဲေဘာ္ဆိုတာ ေရွ႕တန္းနဲ႕
မိတ္ဘက္ေတြမို႕
အမွန္တရား အတြက္ သူ
တေန႕ ျပန္လာႏိုးေမွ်ာ္ရင္း …

သီခ်င္းေတြ ေရးတဲ့သူ…
သီခ်င္းေတြ ဆိုခဲ့သူ..
ကဗ်ာေတြ ေရးခဲ့သူ..
အသံေတြ ဖမ္းေပးခဲ့သူ..
ေတာ္လွန္ေရးမွာ သူလိုကိုယ္လို ..
ႏိုင္ဝန္ေတြ ကို ထမ္းရင္း ….
ေတာ္လွန္ တဲ့ သားေကာင္းတေယာက္ သူျမတ္ႏိုးတဲ့ အရာေတြ မပြင့္မီ ေၾကြခဲ့ရေပါ့..။

( တပ္ရင္း (၂၀၉) မွ ရဲေဘာ္ ကိုဝလံုး အတြက္ ေရးထားတာပါ။ .. ကြ်န္မနဲ႕အတူတူ ျပန္ၾကားေရးဌာနတြင္ အလုပ္တဲြ လုပ္ဖူးခဲ့ပါတယ္.. သူေကာင္းရာ သုဂတိ ေရာက္ပါေစလို႕ ဆုေတာင္းရင္း.. မေရးတက္ေရးတက္နဲ႕ ဒီစာစု ေလး ကို ေရးပါတယ္..။ တကယ္ေတာ့ က်ဆံုးသူေတြ အတြက္ ဒီလိုစာနဲ႕ မလံုေလာက္ဘူးဆိုတာ ကြ်န္မ စိတ္ထဲမွာ အလိုလိုသိေနပါတယ္ ..။ )

မေဗဒါ
၁၂.၀၅.၂၀၁၀